Brief aan een vermoeide juf

Lieve Juf,

Het schooljaar is nu vier weken onderweg en ik zie je staan op een schoolplein.
Je grapt tegen een ouder, “ja, we zijn alweer toe aan vakantie, haha”. Je lacht wel, maar je bent niet blij. Je schrikt een beetje van je eigen woorden.
Vier weken ben je aan de slag en nu al ben je moe en uitgeblust. Je enthousiasme van de eerste dagen lijkt verdwenen.
Voel je dat ook zo? Heb je vorig schooljaar met moeite de zomervakantie gehaald? Dacht je dat het na 5 weken relatieve rust (je kinderen hebben tenslotte ook vakantie en willen jouw aandacht) wel weer zou gaan?
Ik weet het niet, maar ik herken je blik.

Er is de laatste tijd veel over te doen in de media. 
Te lage salarissen, te veel regels, te veel administratie, te veel taken, hoge werkdruk, genoeg redenen om te gaan staken op 5 oktober. 
Het beroep van leerkracht valt de beoefenaars vaak zwaar. Het ziekteverzuim is hoog en het aantal gevallen van burn out stijgt. Veel leerkrachten leven van vakantie naar vakantie en zijn meer aan het overleven dan aan het genieten van hun mooie beroep. 
Hoe kijk jij hiernaar? Houd het je bezig? Maak jij je hier druk over?

Ik hoor je denken, “moet dat ook nog? En ik heb het al zo druk!”.
Je doet zo je best. Je werkt hard, maakt meer uren dan waarvoor je betaald krijgt en je doet het met liefde. Alles om het op school zo goed mogelijk voor elkaar te hebben. Ik bewonder je drive en je wil om het beste te doen voor de kinderen in je klas. Dat is mooi om te zien.
Vraag jij jezelf weleens af hoe lang je dit nog volhoudt? 
Ik wel.

Als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor een ander zorgen. Als jij niet lekker in je vel zit, kun je niet het beste van jezelf geven.
En dat wil jij wel graag, zo goed mogelijk je werk doen en het beste voor de kinderen.
Ik begrijp dat en wil je laten weten dat je een keuze kunt maken.

Zo doorgaan, van vakantie naar vakantie leven in afwachting van het moment waarop het niet meer gaat, of
Stoppen met je tijd en aandacht alleen aan anderen te geven en tijd vrijmaken om aandacht aan jezelf te besteden. Jij kunt jezelf versterken, zodat het beter gaat.

Ik geloof dat het beter kan, dat jij beter kan. 
Ik geloof dat je invloed hebt op je eigen werkdruk en je zo niet verder hoeft.
Geloof jij dat ook of hoop je het?

“Hoop is niet je ogen dichtknijpen en afwachten, maar durven beginnen en geloven dat het kans van slagen heeft”   - Dorothee Sölle -

Liefs,
Marjolijn
 

Brief aan een gevluchte moeder

Lieve gevluchte moeder,

Vandaag, de eerste schooldag van het nieuwe schooljaar. Als ouder sta ik op het plein en kijk om mij heen, net als vorig jaar. Ik hoop jou en je kinderen te zien, te merken dat jullie er gewoon zijn, alsof er niets gebeurd is. Tegen jullie zeggen hoeveel we jullie gemist hebben.
Helaas…
Je bent er niet. Je kinderen zijn niet in de klas. Je komt ook niet meer terug zeker?
Ik snap het. Of eigenlijk snap ik het niet. 

Hoe heb je jezelf gevoeld dat je de beslissing hebt genomen je kinderen weg te rukken uit hun vertrouwde omgeving? 
Hoe heb je jezelf gevoeld dat je ervoor hebt gekozen om op de vlucht voor politie, jeugdzorg en vader te vertrekken naar een voor ons onbekende bestemming?

Mijn dochter, de vriendin van die van jou.
Mijn zoon, in de klas bij die van jou.
Ik, op het schoolplein naast jou, thuis bij jou, jij bij mij.
Ik snap het. Of eigenlijk snap ik het niet.

Hoe heb je jezelf gevoeld dat je jezelf en je kinderen liever in het onbekende en de onzekerheid over wel of niet gevonden worden stortte dan in onzekerheid de uitspraken van rechters en jeugdzorg afwachten? 
Hoe heb je jezelf gevoeld dat je liever op de vlucht bent dan vertrouwt op het systeem, jezelf als goede moeder en alle mensen om jullie heen die wel het beste met jullie voorhadden?

Was je in de war, gek, labiel, onverantwoordelijk, psychotisch of depressief?
Of was je bang, erg bang, nog banger, doodsbenauwd en boos?
Voelde je machteloosheid, woede, angst, verbittering… Ik weet het niet.
Ik weet wel hoe ik me voel als ik aan jullie denk: nog steeds vol ongeloof, verdrietig, angstig, onwerkelijk, boos, dom, blind,...

Heb ik dit moeten zien aankomen? Heb ik iets kunnen doen om dit te voorkomen? Heb ik verkeerde dingen gezegd, gedaan? Ben ik blind en egoïstisch geweest? Heb ik je de rug toegekeerd toen jij me nodig had?
Heb ik alleen maar gezien wat ik wilde zien? 
Was jullie vlucht te voorkomen?

Ik moet geloven dat je dacht dat dit je enige en beste optie was. En dat jullie gelukkig zijn.
Ik snap het. Of eigenlijk snap ik het niet.

Liefs,
Marjolijn